Duroplasty należą do polimerów, których makrocząsteczki są przestrzennie usieciowane. Utwardzone duroplasty są nierozpuszczalne, a po ogrzaniu nie przechodzą w stan ciekły. Oznacza to, że formowanie duroplastów jest procesem nieodwracalnym w przeciwieństwie do formowania termoplastów, które mogą być ponownie przetwarzane.
Posiadają cechy zbliżone do metalu oraz ceramiki - są twarde, nieelastyczne oraz cechują się wysoką wytrzymałością na rozciąganie oraz ściskanie.
Do przetwórstwa Duroplastów wykorzystuje się środki wzmacniające oraz napełniacze. Duroplasty po odpowiednim rozdrobnieniu oraz zmieleniu mogą zostać wykorzystane jako napełniacz, ale nigdy nie mogą być ponownie stosowane jaka masa formierska.
Duroplasty dzieli się na:
termoutwardzalne, których wiązania sieciujące tworzą się w wyniku ogrzewania, powodując nieodwracalne stwardnienie elementu,
chemoutwardzalne, których utwardzenie jest spowodowane dodaniem środków chemicznych (sieciujących).
Duroplasty w porównaniu do termoplastów posiadają:
większą twardość i odporność na deformację,
większą sztywność,
lepszą stabilność wymiarową,
mały współczynnik rozszerzalności cieplnej,
dobre właściwości elektryczne.
Natomiast do ich wad zalicza się:
kruchość,
nieprzezroczystość,
brak możliwości powtórnego formowania.
Zastosowanie duroplastów jest szerokie, znajdują zastosowanie m.in. w przemyśle elektronicznym, przemyśle samochodowym, gospodarstwie domowym, do produkcji tworzyw piankowych oraz jako mieszanki do tłoczenia, laminaty, żywice techniczne, kleje i lakiery.
